Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Φοβάμαι

Φοβᾶμαι…
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.

Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο...

 Μανώλης Αναγνωστάκης

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Θα'θελα...

Νόμιζα ότι δεν ήμουν ικανή, αλλά να που η ζωή ήρθε να με διαψεύσει. Θα' θελα λοιπόν να ήμουνα κανίβαλος, όχι για να καταβροχθίσω πολύ κόσμο, αλλά για να έχω την ευκαιρία να τους ξεράσω...


Να τους βγάλω από το σύστημά μου...

Che fece....il grand rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
 

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Η παραβολή της "κατατρεγμένης"

Μεγάλο θέμα στο οποίο "σκοντάφτω" πολύ συχνά τον τελευταίο χρόνο.
Όταν βρίσκεσαι γενικά "on the road" για καιρό κι ένα "παγκάκι" να ξαποστάσεις για λίγο (πριν βρεθείς στο δρόμο πάλι) δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Καταλήγεις να λες "καλά, παγκάκι δε βλέπω, αλλά κάτι να κάτσω να ξεκουραστώ στο πεζοδρόμιο, δε μπορεί... θα βρω!". Και αφού έχεις ρίξει αρκετά τα στάνταρ σου προκειμένου να κάτσεις κι εσύ λίγο που έχεις ρέψει στα πόδια σου, βλέπεις πόσα αντικείμενα γύρω σου εξυπηρετούν αυτό το σκοπό σου. Ξαφνιάζεσαι ευχάριστα (γιατί είσαι και αισιόδοξος άνθρωπος) βλέποντας ένα χαρτόκουτο στη γωνία του δρόμου, έναν τενεκέ πιο κάτω. Και ξαφνικά από το πουθενά έχεις και δίλημμα και δεν ξέρεις ποιό να διαλέξεις! Άκου τώρα...!

Κάθεσαι, στύβεις το μυαλό σου, τα βάζεις κάτω, τα μετράς, τα ξαναμετράς... "Το μη χείρον βέλτιστο" καταλήγεις. Ποιό είναι πιο κοντά, ποιο είναι πιο καθαρό, πιο άνετο, πιο αξιόπιστο, πιο αντέχει στις κακουχίες περισσότερο. Και πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα! Υπολογίζεις στο πόδι... Καλός ο ντενεκές, αλλά πιάνεται ο κώλος σου. Άμα λύσεις το χαρτόκουτο και κάτσεις επάνω έχεις εγγυημένη σταθερότητα στο έδαφος, αλλά είναι και η αίσθηση ότι έχεις αρκεστεί σε πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους περαστικούς... ή μήπως είναι μόνο αίσθηση και όχι η πραγματικότητα? 

Εκεί κοιτάζεις γύρω σου. Άλλες κάθονται σε κάτι κάγκελα με τα δεκάποντα και τη βλεφαρίδα κάγκελο, άλλες 2-3 μαζί σε έναν κουβά, άλλες σε εφημερίδες χάμω μιας και η καρέκλα που είχαν βρει ξεκόλλησε και διαλύθηκε με το που πήγαν να κάτσουν πιο άνετα, άλλες μαλλιοτραβιούνται γιατί ο τσιμεντόλιθος που καθότανε η μια "την έκανε" για να κάτσει ο κώλος της άλλης... Παραπέρα, μια νόμιζε πως κάθεται σε θρόνο, αλλά αποδείχθηκε ηλεκτρική καρέκλα και πως να φύγει τώρα που είναι δεμένη χειροπόδαρα. Άλλες...ααα να τα παγκάκια! Απλά δε φαίνονται τόσο καιρό γιατί κάθονται 10-10 πάνω τους.  Στις πολυθρόνες, υπάρχουν γύρω τους άλλες 20 που περιμένουν να αδειάσει χώρος και να στριμωχτούν όπως-όπως. Εκεί δε, αυτές που είναι όρθιες σκουντάνε τις προνομιούχες που κάθονται ήδη, ρωτώντας "Θα αργήσετε μαντάμ? Μπήκα στην εμμηνόπαυση κι ακόμα περιμένω!". Υπάρχουν βέβαια και κάποιες... ψέματα δε θα σας πω... που κάθονται σε αναπηρική καρέκλα και "ΒΙΖ-Τ Ι Ι Ι Ι Ι Ν" πάνε σφαίρα και ξεκούραστα στον κατήφορο (γιατί στον ανήφορο τους βγαίνει η πίστη). 
Ακόμα και μερικές άλλες που έχουν απλώσει την αρίδα τους σε μια καναπεδάρα και ρίχνουν κάτι ύπνους... 
Αλλά δε θα ασχοληθούμε με εξαιρέσεις τώρα γιατί τότε θα έπρεπε να αναφέρουμε και αυτές που κάθονται σε παλούκια νομίζοντας πως είναι μαξιλάρια και αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα)

Τώρα ξαφνιάζεσαι πάλι(δυσάρεστα αυτή τη φορά) και στροφάρεις... "έτσι είσαι?". Αρπάζεις τον τενεκέ με μιας, βουτάς παραμάσχαλα και το χαρτόκουτο (το ανοίγεις και το βάζεις πάνω από τον τενεκέ να μην πιαστεί ο κώλος σου) και κάθεσαι όσο χρειάζεσαι για να ξεπιαστούν τα πόδια σου και να μπορέσεις να συνεχίσεις το περπάτημα. Δεν είναι και για χόρταση. Μια ξεπέτα ανάπαυσης. Μετά σηκώνεσαι και συνεχίζεις το δρόμο σου ελπίζοντας να βρεις παρακάτω κάπου ωραία να κάτσεις ή έστω να συνηθίσεις σ'αυτούς τους εναλλακτικούς τρόπους "εναπόθεσης εαυτού", να σ'αρέσει και να μη θες παγκάκι at all! 

Ποια είσαι στην τελική που θες να διαλέξεις κιόλας?! Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου?

Εκεί λοιπόν που τα έχεις βουτήξει και τα δυο και ξεκουράζεσαι όπως μπορείς, βλέπεις ότι πολλές (αλλά πολλές λέμε τώρα) από αυτές που κάθονται ήδη (οπουδήποτε έχουν κάτσει τέλος πάντων) σε κοιτούν επίμονα. Είναι το βλέμμα αυτού που συμπάσχει... Κοντοστέκεσαι να ακούσεις τι μουρμουράνε μέσα από τα δόντια τους και τι μαθαίνεις...? Κάτι για το οποίο είχες υποψίες πολλά χρόνια, αλλά τη χαρά της επί τόπου επιβεβαίωσης μόνο απο προσωπική πείρα μέχρι τώρα.

Είναι πολλοί οι άντρες που λειτουργούν ως ζωντανή απόδειξη ότι μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε οποιαδήποτε ηλικία... 
Έτσι καταλήγουμε πως η αντρική "ασφάλεια και σιγουριά" είναι (ως επί το πλείστον) μια παροχή ουτοπική οπότε μην κουράζεσαι και πολύ να διαλέξεις πως να ξεκουραστείς γιατί στη χειρότερη και κατάχαμα να κάτσεις... Τι είχες τι έχασες... Εσύ θα κάνεις όλη τη δουλειά έτσι κι αλλιώς είτε αποφασίσεις να κάτσεις, είτε προχωρήσεις χρησιμοποιώντας τα πόδια σου για να περπατήσεις, να τρέξεις, να κάνεις ποδήλατο ή ακόμα και για να οδηγήσεις αυτοκίνητο.

Ποιοί είναι όλοι αυτοί τελικά?

Ποια είναι τελικά η Ζιγκουάλα, ποια η Μαντουβάλα




και ποιά η σχέση μεταξύ τους και με τον Μαθουσάλα?


Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Στην πουτάνα πουτανιές...

...ή στο μαλάκα μαλακίες?

Δε λέω...απολαμβάνω το γεγόνος πως απ'ότι φαίνεται πρέπει να θεωρούμαι αθώα και άβγαλτη (κι ας πηγαίνει αυτή η αθωότητα αγκαζε με τη νοητική κατάσταση ενός πεντάχρονου) αλλά ομολογώ πως δεν ήταν αυτός ο στόχος μου όταν έλεγα πως θα ήθελα να δείχνω νεότερη απ'όσο πραγματικά είμαι.
Αν υποθέσουμε πως ο καθένας μας είναι τρία πράγματα:
αυτό που πραγματικά είναι,
αυτό που νομίζει ότι είναι και
αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είναι,
τότε πολύ φοβάμαι πως είμαι πουτάνα... μαλάκας... και περιμένουμε απάντηση για το ποιά πραγματικά είμαι.
Η απάντηση για το χαρακτηριστικό μου αυτό είναι τόσο σημαντική που πρέπει να δίνεται μόνο απο υψηλά προσώπατα με απεριόριστη γνωση, δύναμη και καλοσύνη. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω παρά να το ζητήσω ευγενικά (μη με τιμωρήσει), να προσφέρω ανταλλάγματα (γιατί η γνώση πληρώνεται) και να πέσω γονηπετής (γιατί η δουλοπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα). Έτσι μου έχει μάθει και η μαμά μου ότι κάνουμε προκειμένου να μας κάνουν μια μεγάαααλη χάρη...

"Άγιε μου Φανούριε, αν είχες την ευγενή καλοσύνη και μεγαλοψυχία να μου φανερώσεις την απάντηση που μου λείπει... Ε..Φανταστικέ μου Άγιε? Κι εγώ για αντάλλαγμα θα σου φτιάξω μια πίτα για το συχώριο της μανούλας σου της αμαρτωλής (την οποίο τελικά θα φάω εγώ και οι γνωστοί μου...πελατιακό θέμα ελληνικής καταγωγής. Can't help it!). Αν δεν μου φανερώσεις την απάντηση σε μια (δύο εβδομάδες το πολύ) θα αναγκαστώ να απευθυνθώ στους ανωτέρους σου και αυτό δε συμφέρει κανένα απο τους δυο μας και να το ξέρεις. Κι εγώ θα μπω σε έξοδα για το τάμα στη συνονόματη Παναγία της Τήνου, κι εσύ θα έχεις επίπληξη απο τους ανωτέρους σου, που η αναποτελεσματικότητά σου τους πρόσθεσε δουλειά!"
. . . . .
"Ααα...και η στατιστική αναλογία των χαρακτηριστικών θα βοηθούσε ιδιαιτέρως γιατί δεν είναι ποιοτικό το θέμα, αλλά αυστηρά ποσοτικό! Καταλαβαίνεις..."
. . . . .
"Αα...και ο χρόνος μετράει απο τώρα!"

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Ενός λεπτού… σφαγή!

Είναι απορίας άξιο πως μερικές φορές βρίσκουμε τόση ψυχική δύναμη και δεν τα κάνουμε όλα γης μαδιάμ, κρανίου τόπο, σκόνη και θρύψαλα,  γυαλιά καρφιά, κι άλλα συναφή με το βγαλμένο από τη ζωή άσμα «φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια…». Ίσως βέβαια να ήταν καλύτερα για την ψυχική μας ισορροπία να κάναμε ένα «σαματά στο μαγαζί» έτσι για να αποκαταστήσουμε τη δικαιοσύνη στο σύμπαν. Είναι βλέπετε αυτό το φανταστικό συννεφάκι με το πολύχρωμο γλειφιτζούρι στο κέντρο του, που στριφογυρίζει πάνω από το κεφάλι μας, συνοδευμένο από την άκρως ειρωνική και αυτιστικά επαναλαμβανόμενη ηχητική υπόκρουση «suckeeeer»....
Αλλά ας αρχίσουμε από το τέλος. Ιδού η κρίσιμη απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε (ανεξαρτήτου συμβάντος προς το παρόν).

Επιλογή Νο1
Κρατάς με βουρκωμένα μάτια το όσκαρ «ψυχικής αυτοσυγκράτησης» και σκεπτόμενος ότι όλα τα έκανες «politically correct» μετά βίας δε βάζεις τα κλάματα, όχι από άκρατη συγκίνηση για το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά από το ζόρι που τράβηξες και τραβάς ακόμα, να κρατηθείς σε ένα σεβαστό επίπεδo. Μπορείς επίσης, να υποστηρίξεις και τις πράξεις σου (ή απραξίες σου), βουτώντας ένα βράδυ με λύσσα το φανταστικό ενοχλητικό γλειφιτζουράκι και επιδιδόμενος σε άνευ όρων όργιο γλειψίματος να επαναλαμβάνεις το ίδιο αυτιστικά και σε αγριεμένο τόνο «Ναι ρε! Είμαι Sucker! Θες τίποτα;».
Έτσι είναι… Θέλει αρετή και τόλμη η ανωτερότητα. Θέλει όμως και συνεχόμενο αυτομαστίγωμα. Είναι πολύ λεπτή η ισορροπία… Ακριβώς όπως συμβαίνει και στις δίαιτες. Έτσι και κλέψεις μια (μόνο μία) πατατούλα τηγανιτή έτσι για τη γεύση, έχεις φάει έναν κουβά ολόκληρο με ταχύτητα μεγαλύτερη από το άθροισμα των ταχυτήτων του φωτός, του ήχου και της σκέψης μαζί. Και η συνειδητοποίηση της γουρουνιάς που μόλις διέπραξες έρχεται σε μια στιγμή πολύ χαρακτηριστική. Λίγο μετά την ενστικτώδη κίνηση να ξεκουμπώσεις από παντελόνι μέχρι σουτιέν και σκουλαρίκια (ποτέ δεν ξέρεις που θα βρεις την ανακούφιση) και λίγο πριν αποφασίσεις πως π.χ δεν τρως τίποτα αύριο, κομμένα τα γλυκά για ένα μήνα, ξεκινάς γυμναστήριο από Δευτέρα, μήπως να γίνεις βουλημική από σήμερα, ανορεξική από βδομάδα ή έστω συμβιβασμένη με το σώμα σου ξεκινώντας από ένα ραντεβού με ψυχολόγο όποτε βρεις λεφτά. Έτσι λοιπόν περίπου είναι και το ξεκατίνιασμα. Ένα «χατίρι» να κάνεις στον εαυτό σου και να πεις ένα (μόνο ένα) πραγματάκι, έτσι για να μη σε περνάνε και για ηλίθιο… πάει! Το επόμενο που θα θυμάσαι είναι να σε κρατάνε τρεις νοματαίοι να μη χιμήξεις, κι εσύ να ξεστομίζεις ακατάληπτες φράσεις, δήθεν αποδεικνύοντας το δίκιο σου. Και όταν συνειδητοποιείς την κατάστασή σου, βρίσκεις τον υπεράνω εαυτό σου να κρατά για ανεξήγητο λόγο, μια τούφα μαλλιά στο ένα χέρι και ένα τασάκι μουράνο, έτοιμο να κάνει το δικό του σάλτο μορτάλε, στο άλλο. Εκεί επανέρχεται η τσίπα και αρχίζεις να μαζεύεις τα ασυμμάζευτα. «Συγνώμη, δεν ήξερα τι έκανα»… «Ήμουνα υπό την επήρεια αλκοόλ (να δεις που κάτι μου βάλανε μέσα), ναρκωτικών ουσιών (να δεις που δεν ήμουνα μαθημένη) και ισχυρών παυσίπονων (να δεις που ήτανε ληγμένα) μαζί. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι με είχε κυριεύσει ο σατανάς, ο Freddie Crooker και ο Άδωνης Γεωργιάδης μαζί!».
Για να μη βρεθείς λοιπόν σε αυτή τη θέση ποτέ, πρόσεξε! Η στιγμή της «απονομής» είναι η πιο επικίνδυνη. Όταν σου αναγνωρίζεται η ανωτερότητα, νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει και το σκόπελο της κατρακύλας; Αμ δε! Όταν εκφράζουν το θαυμασμό τους για το ακέραιο του χαρακτήρα σου, εκεί ακριβώς είναι που βρίσκεται η παγίδα. Πρέπει να χαμογελάσεις με ζεν ύφος, να βγάλεις το σκασμό κι από μέσα σου ας καταπίνεις βελόνες. Κι αφού παράδεισος δεν υπάρχει, εδώ είναι κατάλληλη στιγμή για να βρεις ένα λόγο που μπορεί να θες να ανακηρυχτείς Οσιομάρτυρας και να τον υποστηρίξεις με πάθος. Αλλιώς… Μην πεις ότι δε στα 'πα!

Επιλογή Νο2 
Συμβιβάζεσαι με το «αδύναμο» του χαρακτήρα σου και το «δυναμικό» της γλώσσας σου και πώς να το κάνουμε, άνθρωπος είσαι κι εσύ… και θα λυγίσεις… και θα γονατίσεις… και θα πέσεις και στα τέσσερα... και θα κυλιστείς και στα πατώματα της αναξιοπρέπειας και της ντροπής, και άμα χρειαστεί θα ακουστεί και κανένα καντηλο-σταυρίδι για τρισάγιο. Έτσι για το συχώριο της μακαρίτισσας της υπομονής σου! Άσε που η φήμη «καλός»  προκαλεί όπως το αίμα τους βρυκολάκους και τελικά καταλήγουμε στο «μάθανε ότι γαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι».
Έτσι ένα πρωινό, με λόγο η χωρίς, λες στον καθρέφτη  «Ξυπνήσανε οι κόρακες! Δεν είναι τόσο κοροΐδα όπως τον καιρό του Αισώπου». Παίρνεις τα απαραίτητα… Δρεπάνι, αλυσοπρίονο, μπαλντά και τσιγκέλι και βγαίνεις σφυρίζοντας από το σπίτι έτοιμος να ρίξεις κεφάλια. Ποιος είδε τον «καλό» τον άνθρωπο και δεν τον φοβήθηκε. Ξεκινάει πάντα ως μια μικρή και ανεπαίσθητη γκρίνια και μετά είναι ξεκάθαρο ότι ψάχνεσαι για καβγά. Και επειδή όποιος ψάχνει βρίσκει, έτσι θα βρεις κι εσύ. Τα άλλα θα έρθουν μόνα τους… Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε ότι η αφορμή πρέπει να είναι και ανάλογη του χαρακτήρα σου. Μην ξεχνάς ότι το συμβάν θα περιγραφεί και θα αναλυθεί από πολλούς. Δε θες να σε περάσουν και για Δελαπατρίδη. Σύμμαχός σου η ετοιμολογία (τι διάολο, τόσο καιρό τα κράταγες μέσα σου και έκανες πρόβα αυτή ακριβώς τη στιγμή), τα εύστοχα σχόλια, η ειρωνεία, οι μπηχτές… Εάν το «θύμα» κάνει το λάθος να αντιδράσει, έρχονται οι φωνές, οι χειρονομίες και τέλος η χειροδικία. Φιλική συμβουλή. Η σωματική βία να μην προτιμάται. Πέρα από την πιθανότητα παταγώδους ήττας, χαλάει και μαλλιά, νύχια, αξιοπρέπεια… άστα! Θα συνιστούσα να ξανασκεφτείς τα οφέλη της λεκτικής και ψυχολογικής βίας.

Επιλογή Νο3
        Η επικρατέστερη, φθηνότερη, αγχολυτική, αρκούντως εκδικητική και με λιγότερες απώλειες λύση είναι και αυτή που αιτιολογεί (και ουχί δικαιολογεί) την «παρουσία» μου εδώ.
Όσο στραβάδι και να είσαι λοιπόν με την τεχνολογία, κάθιζεις τον κώλο σου κάτω, ξεστραβώνεσαι, φτιάχνεις ένα blog, τα λες και ξεθυμαίνεις. 

 Έτσι… γιατί η πρέφα θέλει υπομονή και το σκαμπίλι τέχνη!





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...