Η παραβολή της "κατατρεγμένης"

Μεγάλο θέμα στο οποίο "σκοντάφτω" πολύ συχνά τον τελευταίο χρόνο.

Όταν βρίσκεσαι γενικά "on the road" για καιρό κι ένα "παγκάκι" να ξαποστάσεις για λίγο (πριν βρεθείς στο δρόμο πάλι) δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Καταλήγεις να λες "καλά, παγκάκι δε βλέπω, αλλά κάτι να κάτσω να ξεκουραστώ στο πεζοδρόμιο, δε μπορεί... θα βρω!". Και αφού έχεις ρίξει αρκετά τα στάνταρ σου προκειμένου να κάτσεις κι εσύ λίγο που έχεις ρέψει στα πόδια σου, βλέπεις πόσα αντικείμενα γύρω σου εξυπηρετούν αυτό το σκοπό σου. Ξαφνιάζεσαι ευχάριστα (γιατί είσαι και αισιόδοξος άνθρωπος) βλέποντας ένα χαρτόκουτο στη γωνία του δρόμου, έναν τενεκέ πιο κάτω. Και ξαφνικά από το πουθενά έχεις και δίλημμα και δεν ξέρεις ποιό να διαλέξεις! Άκου τώρα...!

Κάθεσαι, στύβεις το μυαλό σου, τα βάζεις κάτω, τα μετράς, τα ξαναμετράς... "Το μη χείρον βέλτιστο" καταλήγεις. Ποιό είναι πιο κοντά, ποιο είναι πιο καθαρό, πιο άνετο, πιο αξιόπιστο, πιο αντέχει στις κακουχίες περισσότερο. Και πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα! Υπολογίζεις στο πόδι... Καλός ο ντενεκές, αλλά πιάνεται ο κώλος σου. Άμα λύσεις το χαρτόκουτο και κάτσεις επάνω έχεις εγγυημένη σταθερότητα στο έδαφος, αλλά είναι και η αίσθηση ότι έχεις αρκεστεί σε πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους περαστικούς... ή μήπως είναι μόνο αίσθηση και όχι η πραγματικότητα? 

Εκεί κοιτάζεις γύρω σου. Άλλες κάθονται σε κάτι κάγκελα με τα δεκάποντα και τη βλεφαρίδα κάγκελο, άλλες 2-3 μαζί σε έναν κουβά, άλλες σε εφημερίδες χάμω μιας και η καρέκλα που είχαν βρει ξεκόλλησε και διαλύθηκε με το που πήγαν να κάτσουν πιο άνετα, άλλες μαλλιοτραβιούνται γιατί ο τσιμεντόλιθος που καθότανε η μια "την έκανε" για να κάτσει ο κώλος της άλλης... Παραπέρα, μια νόμιζε πως κάθεται σε θρόνο, αλλά αποδείχθηκε ηλεκτρική καρέκλα και πως να φύγει τώρα που είναι δεμένη χειροπόδαρα. Άλλες...ααα να τα παγκάκια! Απλά δε φαίνονται τόσο καιρό γιατί κάθονται 10-10 πάνω τους.  Στις πολυθρόνες, υπάρχουν γύρω τους άλλες 20 που περιμένουν να αδειάσει χώρος και να στριμωχτούν όπως-όπως. Εκεί δε, αυτές που είναι όρθιες σκουντάνε τις προνομιούχες που κάθονται ήδη, ρωτώντας "Θα αργήσετε μαντάμ? Μπήκα στην εμμηνόπαυση κι ακόμα περιμένω!". Υπάρχουν βέβαια και κάποιες... ψέματα δε θα σας πω... που κάθονται σε αναπηρική καρέκλα και "ΒΙΖ-Τ Ι Ι Ι Ι Ι Ν" πάνε σφαίρα και ξεκούραστα στον κατήφορο (γιατί στον ανήφορο τους βγαίνει η πίστη). 
Ακόμα και μερικές άλλες που έχουν απλώσει την αρίδα τους σε μια καναπεδάρα και ρίχνουν κάτι ύπνους... 
Αλλά δε θα ασχοληθούμε με εξαιρέσεις τώρα γιατί τότε θα έπρεπε να αναφέρουμε και αυτές που κάθονται σε παλούκια νομίζοντας πως είναι μαξιλάρια και αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα)

Τώρα ξαφνιάζεσαι πάλι(δυσάρεστα αυτή τη φορά) και στροφάρεις... "έτσι είσαι?". Αρπάζεις τον τενεκέ με μιας, βουτάς παραμάσχαλα και το χαρτόκουτο (το ανοίγεις και το βάζεις πάνω από τον τενεκέ να μην πιαστεί ο κώλος σου) και κάθεσαι όσο χρειάζεσαι για να ξεπιαστούν τα πόδια σου και να μπορέσεις να συνεχίσεις το περπάτημα. Δεν είναι και για χόρταση. Μια ξεπέτα ανάπαυσης. Μετά σηκώνεσαι και συνεχίζεις το δρόμο σου ελπίζοντας να βρεις παρακάτω κάπου ωραία να κάτσεις ή έστω να συνηθίσεις σ'αυτούς τους εναλλακτικούς τρόπους "εναπόθεσης εαυτού", να σ'αρέσει και να μη θες παγκάκι at all! 

Ποια είσαι στην τελική που θες να διαλέξεις κιόλας?! Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου?

Εκεί λοιπόν που τα έχεις βουτήξει και τα δυο και ξεκουράζεσαι όπως μπορείς, βλέπεις ότι πολλές (αλλά πολλές λέμε τώρα) από αυτές που κάθονται ήδη (οπουδήποτε έχουν κάτσει τέλος πάντων) σε κοιτούν επίμονα. Είναι το βλέμμα αυτού που συμπάσχει... Κοντοστέκεσαι να ακούσεις τι μουρμουράνε μέσα από τα δόντια τους και τι μαθαίνεις...? Κάτι για το οποίο είχες υποψίες πολλά χρόνια, αλλά τη χαρά της επί τόπου επιβεβαίωσης μόνο απο προσωπική πείρα μέχρι τώρα.

Είναι πολλοί οι άντρες που λειτουργούν ως ζωντανή απόδειξη ότι μπορείς να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σε οποιαδήποτε ηλικία... 

Έτσι καταλήγουμε πως η αντρική "ασφάλεια και σιγουριά" είναι (ως επί το πλείστον) μια παροχή ουτοπική οπότε μην κουράζεσαι και πολύ να διαλέξεις πως να ξεκουραστείς γιατί στη χειρότερη και κατάχαμα να κάτσεις... Τι είχες τι έχασες... Εσύ θα κάνεις όλη τη δουλειά έτσι κι αλλιώς είτε αποφασίσεις να κάτσεις, είτε προχωρήσεις χρησιμοποιώντας τα πόδια σου για να περπατήσεις, να τρέξεις, να κάνεις ποδήλατο ή ακόμα και για να οδηγήσεις αυτοκίνητο.