Δεν πρόκειται για καινούργιο συγκρότημα φυσικά που αντιγράφει τους "red hot chilli peppers", αλλά για ένα μικρό, τοσοδούλικο χαρτάκι κόκκινης απόχρωσης (συγκεκριμένα ροζ) τύπου post it που βρέθηκε στο παράθυρο του αυτοκινήτου μου.
Τα πράγματα έχουν ως εξής: Εχθές το βράδυ πήγα στη δουλειά με μεγάλη σπαρίλα. Ευτυχώς δεν είχε πολύ δουλειά μέχρι τις δύο κι έτσι πέρασα αρκετό χρόνο ως επί το πλείστον σκεπτόμενη και κοιτάζοντας το κενό. Ενώ είχα γκαγκανιάσει από τον κλιματισμό λοιπόν και είχαν γίνει μπλε τα χείλια μου από το κρύο, κόκκινη η μύτη μου, άσπρα τα χέρια μου από το αίμα που είχε παγώσει και μοβ τα πόδια μου από την επερχόμενη γάγγραινα...είπα έτσι πολύχρωμη να πεταχτώ μέχρι έξω να κάνω ένα τσιγάρο και να ζεσταθώ κιόλας λίγο. Είχα ξεχάσει τον καπνό μου όμως στο αυτοκίνητο οπότε πήγα μέχρι εκεί.
Πλησιάζοντας, είδα στο παράθυρο του οδηγού κολλημένο ένα post it ροζ. Το ξεκολλάω και το διαβάζω. Ραβασάκι!!! Έγραφε: "Δε σε έχω ξεχάσει. Σε σκέφτομαι ακόμα το ίδιο. No.2". Τι ευχάριστη έκπληξη στη ρουτίνα μου, σκέφτηκα και κοίταξα γύρω μου πριν το κρύψω στην τσέπη της ποδιάς μου για να το αναλύσω με την ησυχία μου on the cigarette break. ΛΑΘΟΣ μεγάλο αυτό το ρημαδοτσιγάρο που πήγα να κάνω. Γιατί παιδιά μου τα βράδια στη δουλειά όσοι καπνίζουμε πηγαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο μέρος όπου είναι σπάνιο να μη βρεις έστω έναν ακόμα (έστω και μη καπνιστή) να αισθάνεται το ίδιο νυσταγμένος, μπαϊλντισμένος, βαριεστημένος ή έστω σε μεγάλη ανάγκη διαλείμματος και κουβέντας όπως εσύ. Μόνο που εγώ αυτή τη φορά δεν είχα όρεξη για κουβέντα.
Υπό την επήρεια της αδρεναλίνης τύπου "εξιχνύασης post it" στρίβω ένα τσιγάρο, το ανάβω και ετοιμάζομαι να εξετάσω το ραβασάκι (που στο ένα λεπτό μέχρι να φτάσω, να κάτσω, να στρίψω και να ανάψω το τσιγάρο είχε γίνει επιστολή παντοτινής αγάπης και είχα αρχίσει ήδη να "πνίγομαι" από την αγάπη! Υποσχέθηκα και στον εαυτό μου όταν τον ανακαλύψω, θα του τα ψάλλω ένα χεράκι). Πάνω στο καλύτερο λοιπόν, έρχεται ένας συνάδελφος. Πίσω το ραβασάκι στην τσέπη. Κι εκεί μου' ρχεται του μέγα Ηρακλή Πουαρώ. Σίγουρα κάποιος από τη δουλειά θα είναι! Ποιος όμως? Ξαφνικά όλοι γίνανε ύποπτοι και τα λόγια τους αινιγματικά! Αλλά δε με ξέρουν εμένα καλά. Είναι να μην το βάλω σκοπό! Όλα τα καταλαβαίνω!
Μέσα σε είκοσι λεπτά περίπου, υποψιάστηκα τους πάντες. Όχι μόνο αυτούς που μίλησα. Όταν λέμε τους πάντες εννοούμε τους πάντες! Γιατρούς, ηλεκτρολόγους, ρεσεψιονίστ, ασφάλεια, νοσηλευτές, οδηγούς ασθενοφόρου, ακόμα και μια νοσηλεύτρια! Μέχρι εκεί έφτασε η απελπισία μου!!!
Κι αφού είδα και απόειδα... έφυγα για το εργαστήριο για να το αναλύσω με την ησυχία μου. Εκεί παρατήρησα το "Νο2". Ποιο ήταν το Νο1 δηλαδή και γιατί δεν το είχα βρει?! Θα έψαχνα εξονυχιστικά το αμάξι το πρωί.
Στο σχόλασμα, χαζολόγησα λίγο με ένα συνάδελφο που είχαμε παρκάρει δίπλα-δίπλα (βασικός ύποπτος, ευτυχώς δεν εκτέθηκα). Περνάει ένας άλλος και όταν τον χαιρετάω με ρωτάει με άγχος "Τι κάνεις εκεί ρε;", "Ετοιμάζομαι να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω σπίτι μου" του απαντάω" για να πάρω την παρακάτω ερώτηση γεμάτη έκπληξη και επιπλέον στρες: "ΔΙΚΟ ΣΟΥ είναι ΑΥΤΟ το αυτοκίνητο???!!!".Κοιτάζω τις πινακίδες ακόμα ανίδεη για την πολύτιμη πληροφορία που μου δόθηκε και απαντάω... "Ναι...το δικό μου είναι. Τρόμαξα γιατί και της Νατάσας είναι ίδιο και ένα πρωί προσπαθούσα να ξεκλειδώσω το..." Ντα-Ντααααν!!! Συνειδητοποίηση!
Αυτό ήταν... εξιχνιάστηκε από μόνο του το έγκλημα! Πάει η αυτοπεποίθηση που με είχε φουσκώσει από καμάρι και γκομενοκατάκτηση χωρίς προσπάθεια όλο το βράδυ και με είχε κάνει λες είχα κατακράτηση υγρών 3 μήνες από το φούσκωμα! Ξεφούσκωσα στη στιγμή, αλλά έπρεπε να δράσω γρήγορα. Ο αγχωμένος γκαφατζής ήταν έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό. Γύρισα την πλάτη μου και ακούμπησα την τσάντα μου κάτω δήθεν για να ψάξω τα κλειδιά μου κι εκεί άφησα εντέχνως το χαρτάκι κάτω. Εκείνος πλησίασε και κοίταξε στο τζάμι. Έπεφτε ο ήλιος στο τζάμι και νόμιζε λέει ότι ήταν σπασμένο. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Του είπα ότι δεν είχε τίποτα το τζάμι και τον είδα τότε να κοιτάζει κάτω και να καρφώνει την απόδειξη της γκάφας του στο οδόστρωμα ελαφρώς ξαλαφρωμένος.
Οδήγησα σπίτι με μόνη έννοια τον τίτλο που θα βάλω στο ποστ για να ξεχάσω τη νίλα που έπαθα και φυσικά έσκασα και κάνα δυο χαμόγελα μόνη μου οδηγώντας σκεπτόμενη πόσο γελοίο ήταν το σκηνικό.
Ελπίζω η Νατάσα να μάθει ποιος είναι (εάν δεν ξέρει ήδη) και να ανταποκριθεί στον έρωτά του γιατί ομολογουμένως περνάει πολλά για χάρη της...
Όσο για μένα... Θα γράψω ένα αντίστοιχο post it από μένα για μένα που θα λέει "Δε σε έχω ξεχάσει. Σε σκέφτομαι ακόμα το ίδιο. No.3 και πέρα" και θα το κολλήσω στον καθρέφτη του μπάνιου. Έτσι για να 'χω κι εγώ τον δικό μου νούμερο ένα θαυμαστή και να θυμάμαι πόσο γαμώ τα άτομα είμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου