Αμνησία

"Προσωρινή ή μόνιμη, γενική ή ειδική δεν μπορώ να καταλάβω. Γυρνάω σε ένα σπίτι άγνωστο, σκονισμένο, παλιό και τίποτα δε μου θυμίζει το παραμικρό. Πολλά πιάτα στο νεροχύτη, διπλό κρεβάτι, ελάχιστος φωτισμός, άδειοι τοίχοι κι έξω νύχτα. Δεν ξέρω τίποτα. Ούτε εμένα δε θυμάμαι. Ούτε καν πως δείχνω. Σπίτι χωρίς καθρέφτη γίνεται? 

Παίρνω πληροφορίες από διάφορες τυχαίες πηγές για το ποια ήμουν και τι έκανα. Μία μεγάλη βιβλιοθήκη με τεράστια βιβλία σαν εγκυκλοπαίδειες μαγικών φίλτρων κι ένας τηλεφωνητής με πολλά μηνύματα που τα άκουσα όλα με τη σειρά. Πολύ λίγες πληροφορίες παίρνω όμως σε σχέση με την άγνοιά μου. Μηνύματα για να μην ξεχάσω το ένα και το άλλο. Μηνύματα που λέγανε πως δεν τα πάω καλά με τα τηλέφωνα. Ένα μήνυμα με μια βαθιά και σχεδόν ψιθυριστή γυναικεία φωνή, μάλλον μεγαλύτερης ηλικίας, είπε: "Όλα αυτά που δε θυμάσαι φωνάζουν για βοήθεια στα όνειρά σου. Και δε θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό κούκλα μου, αλλά από εδώ που είμαι μόνο αυτό έχω να σου πω. Θα σε ξαναπάρω να στο πω αν θες". Ξέρω ποια είναι? Έχω μια αίσθηση μόνο. Είναι μια φωνή που θα ήθελα να είχα προλάβει να της μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά δεν μπορώ να αντιστοιχίσω πρόσωπο. Ποιος ξέρει που το έχω ακούσει αυτό και το προβάλω τώρα, σκέφτομαι.

Φαίνεται πως κρύβω το κουσούρι της αμνησίας μου από ντροπή. Με έχουν καταλάβει ότι έχω αλλάξει και με κατανοώ κι εγώ που δεν μιλάω. Πως να τους πω πως δεν θυμάμαι κανένα τους? Πως να τους πω ότι κάθε φορά που ξυπνούσα ξεχνούσα και μια μέρα έγινα έτσι? Νιώθω ντροπή.

Η ζωή περνάει και τίποτα δεν είναι ίδιο, ούτε καν το ίδιο λάθος δεν είναι όμοιο τη δεύτερη φορά γιατί απλούστατα το παρελθόν μας "χαράζει" με το δικό του τρόπο. Το παρελθόν δεν είναι νεκρό, μονολογώ σαν την τρελή στις πλατείες που βγάζει λόγους μόνη της. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν γιατί είναι χαραγμένο πάνω μας. Στο παρόν και για το μέλλον. Το κουβαλάμε σιωπηλά κι αόρατα όλοι μας και βρίσκεται πίσω από οποιαδήποτε κίνησή μας. Το παρελθόν είναι κρυμμένο παρόν. Ναι, αυτό είναι! Χαίρομαι με αυτή μου τη διαπίστωση και κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας με επιφυλακτικότητα μήπως και το σπίτι δεν είναι δικό μου και κάποιος, με κάποιον τρόπο, είδε το παραλήρημα μου.

Δεν έχω να αναπολήσω τίποτα λοιπόν και αυτό μοιάζει να είναι το μόνο που θέλω να κάνω για να ηρεμήσω. Δε θυμάμαι τίποτα παρά μόνο την παιδική μου ηλικία. Την πραγματική μου πατρίδα. Τότε που όλα ήταν καινούργια. Σε αυτές τις αναμνήσεις νιώθω ασφαλής και ηρεμώ λίγο. Αλλά μετά πάλι... Όχι. "Η μνήμη δεν είναι ιστορικός, είναι ποιητής" και η θύμηση αυτού μου αποφθέγματος γκρεμίζει τούβλο-τούβλο την δική μου "ποιημένη" ασφάλεια. Ήμουν ευτυχισμένο παιδί ή έτσι το θυμάμαι τώρα από ανάγκη? Οι γονείς μου που είναι? Έχουν πεθάνει? Ανασφάλεια. Χάλασε κι αυτό μου το καταφύγιο. Γκρεμίστηκε συθέμελα από την αμφιβολία. Είμαι χαμένη πάλι...

Δεν ψάχνω ούτε για εφημερίδες, ούτε τρώγομαι να παρακολουθήσω την τηλεόραση που παίζει για να μάθω την πορεία της κατάντιας του κόσμου. Με νοιάζει μόνο που δε θυμάμαι αν έκανα κάτι για να το αλλάξω. Υποθέτω πως κάτι θα έκανα. Έτσι το σκέφτομαι τώρα. Μετά πάλι πίσω στα δικά μου. Πότε χάρηκα περισσότερο στη ζωή μου? Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος μου έρωτας? Πόσες φορές έκλαψα και γιατί? Από ποιόν πληγώθηκα περισσότερο, ποιος με πρόδωσε, τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου? Τελικά το έκανα, είμαι κοντά ή έχασα το δρόμο μου? Ποιος ήταν εκεί για μένα και για ποιόν ήμουν εγώ? Συνέπεσαν ποτέ αυτά τα δύο? Πως σταμάτησε? Το προκάλεσα εγώ? Συναισθηματικά τοπ-τεν που δε μπορώ να συμπληρώσω.

Ίσως θα έπρεπε να νιώθω ανακουφισμένη. Ίσως αυτά που έχω ξεχάσει να είναι άσχημα. Τραυματικές εμπειρίες που τις σβήνει ο εγκέφαλος για να μην τυραννιέται. Ναι, να δεις αυτό είναι και κακώς κάνω που θέλω να θυμηθώ. Από την άλλη... Ποιος μπορεί να απαρνηθεί τον καρπό της γνώσης? Φωτογραφίες! Εκεί θα βρω περισσότερες πληροφορίες. 

Ανακατεύω τα πάντα... Βρίσκω άλμπουμ. Χμ, ομολογουμένως δεν ήμουν fan της κάμερας, όμως πολύ χαρούμενη φαινόμουν σε όλες. Αλλά και πάλι, βγάζει κανείς φωτογραφίες από δυσάρεστα γεγονότα της ζωής του? Τα ευχάριστα είναι αυτά που θέλουμε να θυμόμαστε. Ποιος είναι αυτός και γιατί είμαστε αγκαλιά? Φίλος, εραστής, συνάδελφος? Κι αυτή εκεί που γελάμε κοροϊδεύοντας στο φακό? Φίλη, συγγενής? Φαίνεται πως ήμουν πολύ αγαπητή. Όλοι αυτοί με ξέρανε... Με γνώριζαν όμως στ' αλήθεια? Τι τους είχα εκμυστηρευτεί? Μήπως κατάλαβαν κάτι κακό για μένα και γι' αυτο δεν είναι εδώ κανείς τους? Να δεις που αυτό είναι. Εκτός από χαμένη τώρα είμαι και μετανιωμένη και με κρίση πανικού. Μου κόβεται η ανάσα. Νομίζω πως θα πεθάνω και το μόνο που με νοιάζει είναι πως δε θέλω να βασανιστώ μέχρι να συμβεί και ότι έχω τρεις γάτες. Χαίρομαι που με έχουν ανάγκη και είμαι υπεύθυνη γι' αυτές. Μέσα στο πανικό μου απορώ που τις θυμάμαι.

Κάτι με κάνει και κλαίω με λυγμούς σα να πέθανε κάποιος. Δε μπορώ να θυμηθώ όμως γιατί κλαίω. Ξέρω ότι είναι όνειρο, αλλά δε με νοιάζει. Κλαίω μέχρι που..."

...Ξυπνάω. Το ίδιο γαμημένο όνειρο κάθε φορά!