Το αιώνιο κλαμπ των άλλων

Σε πείσμα των ισχυρών πεποιθήσεων για το αντίθετο… υπάρχει ένα κλαμπ στο οποίο έχουμε υπάρξει, υπάρχουμε τώρα που μιλάμε ή θα υπάρξουμε τουλάχιστον για μια φορά πριν πεθάνουμε, μέλη. 

 

Όντως υπάρχει. Και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό του είναι πως το καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν μέλη του μόνο αφότου βγούμε από αυτό.

Βλέπουμε ότι θέλουμε να δούμε και πιστεύουμε αυτά που μας εξυπηρετούν για να θρέψουμε είτε τον εγωισμό μας, είτε την ανασφάλειά μας. Και ειλικρινά δουλεύει. Ψευδόμαστε στον εαυτό μας τόσο πολύ και για τόσο καιρό που στο τελικά το ψέμα, μοιάζει με την αλήθεια μας. Κατά καιρούς, κάποιος που μας δίνει λίγο σημασία, μπορεί να το διακρίνει και να μας το πει, αλλά το αρνούμαστε με τόσο πάθος που δεν μπορούμε να δούμε τίποτα, παρόλο που τις περισσότερες φορές τα στοιχεία είναι ακριβώς μπροστά μας. Πάντα όμως, κι αν είμαστε τυχεροί γρήγορα και κατ’ επανάληψη, η πραγματικότητα έχει έναν τρόπο να εμφανίζεται από το πουθενά και να μας χτυπά (κατακούτελα αν με ρωτάτε). Κι όταν το φράγμα του ψέματος σπάσει, τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κολυμπήσουμε στα αργιεμένα ρεύματα της αλήθειας. Ο κόσμος της υποκρισίας δεν είναι κουκούλι προστασίας. Είναι κλουβί που μας φυλακίζει και δε μας σώσει από την αλήθεια. Μπορούμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας μόνο για συγκεκριμένο χρόνο (μερικοί μπορούν και χρόνια αν με ξαναρωτάτε). Μακάρι μια δεύτερη άρνηση να άλλαζε την αλήθεια. Γιατί ο δρόμος της για τους περισσότερους, είναι διαβολεμένα μοναχικός και δύσκολος.